Alevizou Basiliki Saint Mark 2018
Saturday, 06 October 2018 06:56
administrator
Maria Grigoriadi
a man who looks like me
Looked at from a distance, Maria Grigoriadi's paintings seem like maps of a vibrant microcosm. At approaching this microcosm, one notices human figures in strange acrobatic poses. They may be discerned, at times somewhat faintly and at times more clearly, amidst a variety of geometric forms, or seen projecting through lighter or heavier depositions of substances and materials placed on successive layers on the monumental canvases, along with readable or unreadable inscriptions and symbols. One may also see an umbrella, a fish, an animal, or a ball that in one painting is depicted as a linear symbol and in another as a color chart. Yet although these works with their segmented imagery seem to be describing the modern compartmentalized condition of existence, and even if they may be likened to a collage of snapshots of a joyful colorful world, their subject-matter remains the art of painting itself.
Abstract works which pulpitate with an inner rhythm, its necessary pauses and moments of exaltation, they tell the story of the birth of matter. It is line, volume, form, texture, flow and staticality that is described on their painting surfaces; it is matter under formation. Through the process of layering, gestural drawing, the persistent reference to geometry, and the materiality of artificial means, Grigoriadi explores her relationship (and ours) with the recognisable or the as yet unrecognisable code of the phenomenon of the visible and sensible world. In her work, the vacant timeless surface of the two-dimensional canvas is thus transformed into a vital space within which the chaotic perception of the world becomes rationalized.
A central vehicle and a persistent reference in these monumental works is the grid: a structural element that organizes space, checks the diffused and flowing, provides borders and isolates groups of elements. Based on the rectangle, or square -a reference to the non-naturalistic and a central feature of modernity in art- the grid, or the multiple overlain grids used in the works, create a special spatial condition: defying central perspective (Renaissance), they segment the painting surface thereby allowing a fragmented narrative to unfold, while also acting as a pattern that may extend beyond the canvas boundaries. However, at the same time, the grid functions as a unifying web that binds the sum of the fragmented structure, offering coherence to each composition.
Apart from simultaneity in the fragmented narrative, (a narrative strategy that is consciously selected by the artist) the temporal aspect is also hinted at by the technique used. Utilizing a variety of substances and materials in successive layers, which create areas of opacity and density the works hint at a condition of past and present, ranging from the primeval to the modern and the up to-date.
But it is not the beginnings of the world and its creation - the cosmogonic myth with the struggle between chaos and form - that is being explored here in the paintings. At the core of Grigoriadis' painting proposal is the ability provided to her by the art of painting, (and thus to all of us, as viewers of the work of art), to analyse and comprehend the visual phenomenon of physical and material existence. Thus, persistently addressed in her work is the way vision and visual information works and how it is in turn decoded and rationalized via manual labor and the use of artificial means. This is revealed by the titles the artist selects for her works, such as "Pictures," "Look," "Gaze," "Symmetrical Chaos," "Square," "6X12". It is more descriptively analysed in the excerpts she often chooses to accompany her exhibitions with their recurring references to eyes, light and vision, as to hands and writing. In one of these excerpts, it is precisely this continuous and endless spiritual effort of man to find and understand his place in nature's everflowing state that is described, how he strives to convert this cognition into a visual code and thus transmit it:
In that circular cell, a man who looks like me is writing in letters I cannot understand, a long poem about a man who in another circular cell is writing a poem about a man who in another circular cell...
Denise-Chloe Alevizou
art historian
Rosalind Krauss, ‘Grids', in The Originality of the Avant-Garde and Other Modernist Myths, Cambridge, Mass. and London 1985.
Jorge Luis Borges, A Dream, from the poetic collection The number 1981, Alianza, transl. S.J. Levine cfr. Maria Grigoriadi "Togetherness", exhibition catalogue, Medusa Art Gallery, Athens 2011.
Αλεβίζου για έκθεση Βασιλική Αγίου Μάρκου 2018
Saturday, 06 October 2018 06:48
administrator
Μαρία Γρηγοριάδη
ένας άνθρωπος που μου μοιάζει
Ιδωμένα από απόσταση, τα έργα της Μαρίας Γρηγοριάδη μοιάζουν να χαρτογραφούν έναν ζωγραφικό μικρόκοσμο που πάλλεται από ζωή. Στον μικρόκοσμο αυτόν ο θεατής θα διακρίνει πλησιάζοντας, ανθρώπινες φιγούρες σε παράξενες ακροβασίες, οι οποίες άλλοτε αχνά και άλλοτε πιο έκδηλα προβάλλουν μέσα από συμπλέγματα γεωμετρικών σχημάτων. Θα τις ανιχνεύσει να προκύπτουν μέσα από εναποθέσεις υλικών σε επάλληλα επίπεδα, ενίοτε να διαπλέκονται με γνωστές ή άγνωστες γραφές και σύμβολα. Θα βρει, ίσως, μία ομπρέλα, ένα ψάρι, κάποιο ζώο, ή ένα τόπι που αλλού γίνεται γραμμικό σύμβολο και αλλού χρωματικός κύκλος. Αποσπασματικές εικόνες που όσο και αν μοιάζουν να μιλούν για τη σύγχρονη, διαμερισματοποιημένη συνθήκη ύπαρξης, και όσο και αν παραπέμπουν σε ένα παράξενο κολλάζ από στιγμιότυπα ενός χαρούμενου πολύχρωμου κόσμου, επίμονο θέμα τους έχουν την ίδια τη ζωγραφική.
Αφηρημένα έργα που πάλλονται από έναν εσωτερικό ρυθμό με αναγκαίες παύσεις, αλλά και εξάρσεις, θέμα τους έχουν τη γέννηση της μορφής. Είναι η γραμμή, ο όγκος, η φόρμα, η ύλη, η υφή, το ρέον και το στατικό που περιγράφεται στη ζωγραφική επιφάνεια∙ είναι η ύλη καθώς μορφοποιείται. Μέσα από εναποθέσεις υλικών, γραφισμούς και χειρονομίες, μέσα από την επίμονη αναφορά στη γεωμετρία, την υλικότητα των τεχνητών μέσων, η Γρηγοριάδη διερευνά τη σχέση της (και τη δική μας) με τον ευανάγνωστο ή τον ακόμα δυσανάγνωστο κώδικα του φαινομένου του ορατού και αισθητού κόσμου. Στο έργο της, το άχρονο τοπίο του δισδιάστατου καμβά μεταβάλλεται σε ζωτικό χώρο εντός του οποίου συστηματοποιείται ή εξορθολογίζεται η χαοτική αντίληψή μας του κόσμου.
Κεντρικό όχημα και επίμονη αναφορά στα μνημειακών διαστάσεων έργα της, αποτελεί ο κάνναβος: δομικό στοιχείο που οργανώνει το χώρο, εκλογικεύει το διάχυτο και το ρέον, ορίζει πλαίσια και απομονώνει σύνολα. Με κεντρική αναφορά στο παραλληλόγραμμο, το τετράγωνο ή το ορθογώνιο - σχήμα που παραπέμπει στο μη-φυσικό και σημείο αναφοράς της νεωτερικότητας στη ζωγραφική - το πλέγμα, ή τα επάλληλα πλέγματα που αξιοποιούνται στα έργα, δημιουργούν μία ειδική χωρική συνθήκη: αψηφώντας την «παραδοσιακή» (αναγεννησιακή) κεντρική προοπτική, διαμοιράζουν τη ζωγραφική επιφάνεια επιτρέποντας την αποσπασματική αφήγηση, ενώ λειτουργούν και ως μοτίβο που μπορεί να επεκτείνεται αενάως πολύ πέρα από τα όρια του καμβά. Ταυτόχρονα όμως, το πλέγμα λειτουργεί σαν ένας ενοποιητικός ιστός που δένει το όλον και προσδίδει συνοχή στο σύνολο της σύνθεσης.
Στα τεχνικά χαρακτηριστικά της ζωγραφικής πρότασης της Γρηγοριάδη, πέρα από την ταυτόχρονη αποσπασματική αφήγηση, (μία αφηγηματική στρατηγική που επιλέγεται συνειδητά) είναι οι μικτές ύλες και τα επάλληλα επίπεδα που μέσα από διαφάνειες και αλλού πυκνώσεις, δημιουργούν μία χρονικά απροσδιόριστη συνθήκη, η οποία άλλοτε υπαινίσσεται τις αρχέγονες καταβολές της μορφής και άλλοτε δηλώνει το παρόν της στον σύγχρονο κόσμο.
Όμως δεν είναι η αρχή και η εξέλιξη της δημιουργίας ενός κόσμου -ο κοσμογονικός μύθος με την πάλη ανάμεσα στο χάος και τη μορφή- που διερευνάται εδώ ζωγραφικά. Στο επίκεντρο της ζωγραφικής πρότασης της Γρηγοριάδη βρίσκεται η ίδια η ζωγραφική και η δυνατότητα που παρέχει η τέχνη που υπηρετεί, ανάλυσης (και κατανόησης) του οπτικού φαινομένου της φυσικής, και υλικής, ύπαρξης. Για τούτο, επίμονα ζητήματα που θίγονται στο έργο της είναι η όραση και η επεξεργασία της οπτικής πληροφορίας, όπως και ο τρόπος με τον οποίο το ανθρώπινο έργο αποκωδικοποιεί την πληροφορία με τεχνητά μέσα, με τον Λόγο και τον κόπο των χεριών. Το ομολογούν τίτλοι των έργων όπως, «Εικόνες», «Κοίτα», «Ατενίζω», «Συμμετρικό χάος», «Square», «6X12». Κυρίως το φανερώνουν τα αποσπάσματα που επιλέγει για να συνοδεύσουν τις εκθέσεις της με αναφορές στα μάτια ή στα χέρια, την όραση και τη γραφή. Σε ένα από αυτά, μία φράση από ένα κείμενο του Χόρχε Λουίς Μπόρχες μιλά ακριβώς για αυτή τη συνεχή και ατέρμονη πνευματική προσπάθεια του ανθρώπου να βρει τη θέση του στο φυσικό ρέον να την κατανοήσει και κατόπιν να μετατρέψει αυτή τη γνώση σε οπτικό κώδικα ώστε να τον μεταδώσει:
Σ' αυτό το κυκλικό κελλί, ένας άνθρωπος που μου μοιάζει, γράφει, με χαρακτήρες που δεν τους καταλαβαίνω, ένα μεγάλο ποίημα για έναν άνθρωπο που σ' ένα άλλο κυκλικό κελλί...
Ντενίζ-Χλόη Αλεβίζου
ιστορικός τέχνης
Rosalind Krauss, ‘Grids', in The Originality of the Avant-Garde and Other Modernist Myths, Cambridge, Mass. and London 1985
Jorge Luis Borges, Ένα Όνειρο, από τη συλλογή Ο αριθμός (1981), βλ. Μαρία Γρηγοριάδη, «Η Χαρά της Συνύπαρξης», κατ. έκθ. Αίθουσα τέχνης Μέδουσα, Αθήνα 2011.
|
Βιβή Βασιλοπούλου
Sunday, 14 February 2010 18:53
administrator
Επενδυτής, 14 Ιουνίου 1997
Βιβή Βασιλοπούλου
Ζωγραφική της Μαρίας Γρηγοριάδη στη Μέδουσα
Μαγικές εικόνες
Ένα άλλο είδος «γραφής» αναπτύσσεται στο έργο της Μαρίας Γρηγοριάδη, όπως με ευχάριστη έκπληξη είδαμε στη «Μέδουσα». Η Μαρία κατάγεται από την Κρήτη και αυτό δεν το ξέρεις, το βλέπεις στο δίσκο της Φαιστού και με τον τρόπο που τον αποκρυπτογραφεί στο έργο της σε κάθετο ανάπτυγμα, που σηματοδοτεί παράλληλα τη ρήξη και τη συνοχή του πολιτιστικού γίγνεσθαι. Στα άλλα της έργα, η πρώτη «ανάγνωση» αποδίδει ένα τοπίο ενεργοποιημένο και φορτισμένο πολλαπλά, κομμάτια φύσης και ζωής να «αποτοιχίζονται» από την ιστορία και να «εντοιχίζονται» στην τέχνη, σε μια διαχρονική «στρωματογραφία». Η δραματική συνάντηση γίνεται στη ζωγραφική επιφάνεια, όπου και η «αδιαίρετη ένωση». Σ' αυτή τη μαγική εικόνα, όπου η ατμόσφαιρα υπαινίσσεται τόσα πολλά, η γοητεία είναι υπαρκτή και η οι συνέπειες απρόβλεπτες. Ο θεατής μαγνητίζεται στο «βάθος» της εικόνας, αναζητώντας το δικό του στέρεο έδαφος. Το μετέωρο βήμα του θεατή. Ένα στροβίλισμα «ξεναγεί» στο χώρο του πίνακα, όπου η αφομοίωση της μορφής και η επιβίωση της φόρμας. Η πάλη αφήνει τα ίχνη της στο τελάρο και η νίκη είναι υπέρ της τέχνης.
Μαρίνα Πίσπερη
Sunday, 14 February 2010 18:50
administrator
ARTI Τεύχος 21
Αύγουστος - Σεπ.- Οκτ. 1994
Μαρίνα Πίσπερη
ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ
Μαρία Γρηγοριάδη ( Μέδουσα Μάιος 1994)
Η Μαρία Γρηγοριάδη, στην τελευταία έκθεσής της επιδιώκει να δώσει μια ερμηνεία της υπόστασης του ανθρώπου και της θέσης του μέσα στον κόσμο, μετουσιώνοντας σε εικαστικό σύνολο τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της σύγχρονης ζωής. Η ανθρώπινη φιγούρα, μόλις διαφαινόμενη, παρουσιάζεται εγκλωβισμένη σε τετραγωνισμένα πλαίσια, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο εμφανή. Αυτός ο τεμαχισμένος χώρος υποβάλλει τον ορθολογισμό των μοντέρνων κοινωνιών, από τον τρόπο σκέψης ως τη δομή της κατοικίας. Ωστόσο, μέσα στις οριοθετημένες επιφάνειες δημιουργούνται πεδία δυναμικά, πολυδιάστατα και διευρυνόμενα, γεμάτα συμπυκνωμένη ένταση. Εκεί κινούνται μορφές που βρίσκονται σε μια πορεία εξέλιξης, καθώς δεν έχουν αποκρυσταλλωθεί ακόμη σε ολοκληρωμένες οντότητες με απτή παρουσία.
Η ανεξαρτητοποίηση των επιμέρους τμημάτων γεφυρώνεται από τη ρυθμική επανάληψη του χρώματος, μια κίνηση που επίσης εξισορροπεί τη χαώδη αίσθηση του πλήθους των μορφικών σχηματισμών. Η μουσικότητα που δημιουργεί ο ρυθμός των χρωμάτων και των σχημάτων φανερώνει την ανάγκη για μια διαφορετική τάξη, πιο ουσιαστική, βασισμένη στους νόμους της αρμονίας. Αλλά και το ευδιάκριτα γεωμετρικά σχήματα που κατέχουν σημαντική θέση στα έργα της Γρηγοριάδη προτείνουν εξίσου τη βαθύτερη τάξη της γεωμετρίας. Η πινελιά, με την συγκινησιακή χροιά και τον εξπρεσιονιστικό χαρακτήρα της υπαινίσσεται μια προσπάθεια ανάσυρσης της παιδικής αθωότητας, μιαν ανάγκη για περισσότερο άμεση και ειλικρινή επικοινωνία. Είναι μια εικαστική χειρονομία ανασφαλής και αβέβαιη, διόλου σταθερή και αταλάντευτη. Τρεμοπαίζει το χέρι, όπως και το συναίσθημα, αγωνιώντας να φτάσει στη ρίζα της ύπαρξης.
‘Ένας κόσμος συμβατικός και τεμαχισμένος, παράλογα «λογικός», μπορεί να ελευθερωθεί μέσα από τη λάμψη της παιδικής ματιάς του ονείρου και της επιθυμίας. Φορέας της επιθυμίας αυτής ο άνθρωπος, αν και κατακερματισμένος, είναι παρών στο έργο της Μαρίας Γρηγοριάδη. Συχνά είναι μια μορφή ακρωτηριασμένη, ένα σώμα που πάσχει έχοντας χάσει την ολοκληρωμένη μορφή του, την αυτοδυναμία του και τη σταθερή θέση σε ένα οικείο πνευματικό τοπίο. Εικόνα διαλυμένη αλλά και εικόνα αγωνιζόμενη, μαχητική, που διαγράφει μια δυναμική κίνηση μέσα στο χάος και στον στροβιλισμό των σχημάτων, μέσα στον κόσμο που αναζητεί τον χαμένο παράδεισο. Άλλωστε, κατά τον ποιητή William Blake, ο παράδεισος δεν είναι συγκεκριμένος τόπος αλλά κατάσταση αισθητηριακής αντίληψης. Με τη χρωματική διαφάνεια, τη φωτεινότητα που αναδύεται στην επιφάνεια των έργων, ως επιστέγασμα των πολλαπλών επικαλύψεων και με την πυκνότητα και βαρύτητα της ύλης, η ζωγράφος ζητεί να εξαγνίσει τις πύλες των αισθήσεων.
Αντίστοιχα, η ελαφρότητα και η ρευστότητα των σχημάτων με την τάση ανύψωσης που τα διακρίνει υποβάλλει μια αίσθηση υπέρβασης των ευθύγραμμων περιορισμών. Πίσω από αυτά τα σχήματα διαφαίνεται ένας ονειρικός κόσμος τσίρκου ή λούνα-παρκ, παιχνιδιού, ελευθερίας και πτήσης.
|